ഒരു പൂങ്കുല തന്നെ തേന് ഉണ്ണാന് ധാരാളം......
Wednesday, October 6, 2010
ഒരുമ ഉണ്ടെങ്കില്.........
ഒരു പൂങ്കുല തന്നെ തേന് ഉണ്ണാന് ധാരാളം......
Tuesday, September 21, 2010
ജപ്പാന് വിശേഷങ്ങള് 1: വാ കസ്തെ !!!
ഉദയ സൂര്യന്റെ നാട്ടില് ഞാന് കാല് കുത്തുമ്പോള് സമയം വൈകിട്ട് അഞ്ചു മണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. നരിത്ത എയര് പോര്ട്ടിനു മുകളില് അസ്തമന സൂര്യന്റെ പ്രകാശം ആയിരുന്നു. ഇന്ത്യന് സമയത്തെക്കാള് മൂന്നര മണിക്കൂര് മുന്പില് ആണ് ജപ്പാന്. നാട്ടില് സമയം ഉച്ച രണ്ടു മണി ആയിക്കാണും. നരിത്തയില് നിന്നും രണ്ടര മണിക്കൂര് യാത്ര ഉണ്ട് എനിക്ക് എത്തേണ്ട കസ്തയിലെക്ക് . katsuta എന്നാണ് സ്ഥലത്തിന്റെ പേര് "കസ്ത" എന്ന് വായിക്കും. അങ്ങോട്ടുള്ള ബസിന്റെ സമയം എല്ലാം നേരത്തെ തന്നെ നോക്കി വെച്ചിരുന്നു. അര മണിക്കൂര് ഇടവിട്ട് ബസ് ഉണ്ട്. സമയം എല്ലാം അവരുടെ കൃത്യ നിഷ്ടയെ സൂചിപ്പിക്കുന്ന തരത്തില് ആയിരുന്നു. 6.32, 7.12 എന്നിങ്ങനെ. സമയം പറഞ്ഞാല് പറഞ്ഞതാണെന്ന് നേരത്തെ തന്നെ കേട്ടിരുന്നു. അത് പോലെ തന്നെ ബസ് കൃത്യം 7.10 നു എത്തി. സാധനങ്ങളും ആള്ക്കാരെയും കയറ്റി 7.12 നു തന്നെ യാത്ര തുടങ്ങി. ജപ്പാനിലെ ചിലവിനെ കുറിച്ച് ഒരു ഏകദേശ രൂപം ബസ് ടിക്കറ്റ് എടുതപ്പോലെ കിട്ടി. നൂറു കിലോമീറ്റര് അപ്പുറത്തേക്ക് പോകാന് മൂവായിരത്തി ഇരുന്നൂറു യെന് ആണ്. ബസ് എടുത്തു രണ്ടു സ്റ്റോപ്പ് കഴിഞ്ഞപ്പോള് തന്നെ ബസ് കാലിയായി. ഞാനും ഡ്രൈവറും മാത്രം. ഞാന് പുള്ളിയുടെ പുറകിലെ സീറ്റില് പോയി ഇരുന്നു വിശാലമായി കാഴ്ച കാണാന് തുടങ്ങി. പേര് അറിയാത്ത നഗരങ്ങളില് കൂടെ ബസ് ഒഴുകുകയാണ്. റോഡില് തിരക്ക് കുറവാണ്. എന്നാലും കാര്യവും കാരണവും കൂടാതെ ഇടയ്ക്കു ഇടയ്ക്കു ബസ് ട്രാഫിക് സിഗ്നല് അനുസരിച്ച് നിര്ത്തുന്നുണ്ട്. ചില സിഗ്നലില് കിടക്കാന് ചിലപ്പോള് എല്ലാ റോഡിലും കൂടെ ഞാന് കയറിയ ബസ് മാത്രമേ കാണുകയുള്ളൂ.എന്നാലും 2 മിനിറ്റ് സിഗ്നല് വീഴാന് കത്ത് കിടന്നിട്ടു ബസ് യാത്ര തുടരും. പറഞ്ഞ അതെ സമയത്ത് ബസ് എന്നെ കസ്തയില് എത്തിച്ചു. എന്നെ കാത്തു കമ്പനിയിലെ കൂട്ടുകാരന് നില്പ്പുണ്ടായിരുന്നു. സമയം അപ്പോള് പത്തു കഴിഞ്ഞു. റോഡുകള് വിജനം ആണ്. താമസിക്കേണ്ട അപര്ത്മെന്റിലെക്ക് കുറച്ചു കൂടെ പോണം. ലഗ്ഗെജു ഉള്ള കൊണ്ട് പോകാന് ടാക്സി വിളിച്ചു. ഒരു കിലോമീറ്റര് അപ്പുറത്തുള്ള താമസ സ്ഥലത്ത് വണ്ടി ഇറങ്ങിയിട്ട് 950 യെന് എണ്ണി കൊടുക്കുമ്പോള് മനസ്സില് ആദ്യമായി കേരളത്തിലെ ഓട്ടോ ചേട്ടന്മാരെ മിസ്സ് ചെയ്തു. റൂമില് നേരത്തെ തന്നെ ഉള്ള കൂട്ടുകാര് എന്നെ കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ചോറും മീന് കറിയും കൂട്ടി ഭേഷായി തട്ടി. ചോറ് ഒരുമാതിരി അമ്പലത്തിലെ നിവേദ്യ ചോര് പോലെ തോന്നി. നല്ല പശപ്പു ഉള്ള അരി ആണ് ജപ്പാനില്. എല്ലാ വിധ സൌകര്യങ്ങളും ഉള്ള റൂം തന്നെ ആണ് കിട്ടിയത്. ഓടി വന്നു നെറ്റ് കണക്ട് ചെയ്യാന് നോക്കിയപ്പോള് ലാപ്ടോപ്പിന്റെ പ്ലുഗ് കുത്താന് പറ്റില്ല. ചതുരത്തിലുള്ള പ്ലുഗ് പോയിന്റ് ആണ് ഇവിടെ മുഴുവന് ഉള്ളത്. റൂമില് അത്യാവശ്യം ചൂട് ഉണ്ടായിരുന്നു.എസി പഴയ കാലതുള്ളത് ആണെന്ന് അതിന്റെ കളര് സൂചിപ്പിച്ചു. അതിന്റെ റിമോട്ടില് ആണേല് ഒരു ഇംഗ്ലീഷ് അക്ഷരം പോലും ഇല്ല. എനിക്കാണേല് ജാപ്പനീസ് ABCD പോലും അറിയില്ല. പോരുമ്പോള് അത്യാവശ്യം കുറച്ചു ജാപ്പനീസ് വാക്കുകള് എഴുതിക്കൊണ്ട് പോന്നിട്ടുണ്ട്. ഗുഡ് മോര്ണിംഗ്, Thank you, എനിക്ക് ജാപ്പനീസ് അറിയില്ല എന്നിങ്ങനെ കുറച്ചു അത്യാവശ്യം വാക്കുകള്. രാത്രി ചൂട് കാരണം എനിക്ക് എഴുന്നേല്ക്കേണ്ടി വന്നു. എസി ഞാന് കരുതിയ പോലെ ജപ്പന്കാരെ പറയിപ്പിക്കാന് ഉള്ളത് ആണെന്ന് തോന്നുന്നു. സാധനം ഇടയ്ക്കു ഓഫ് ആയി പോയി. പിന്നെയും ഓണ് ചെയ്തിട്ടു കിടന്നുറങ്ങി. പണ്ട് ജപ്പാനില് എ സി മൂന്നു മണിക്കൂര് കഴിഞ്ഞാല് ഓഫ് ചെയ്യണം എന്നൊരു നിയമം ഉണ്ടായിരുന്നത്രേ. ഇവന് ആ കാലത്ത് ഉണ്ടായവന് ആണെന്ന് തോന്നുന്നു.
ഓഫീസിലേക്ക് റൂമില് നിന്നും പത്തു മിനുട്ട് നടപ്പുണ്ട്. രാവിലെ എട്ടു മണി ആണെങ്കിലും നാട്ടില് ഉച്ചക്ക് പന്ത്രണ്ടു മണിക്കുള്ള ചൂട് ഉണ്ട്. സൂര്യന് നാല് മണിക്ക് ഉദിക്കുന്ന കൊണ്ടുള്ള ഗുണം. ഓഫീസിലേക്കുള്ള നടപ്പ് നല്ല രസകരം ആയി തോന്നി. ഞങ്ങള് ആലപ്പുഴക്കാരും ജപ്പാന്കാരും ബുദ്ധിയുടെ കാര്യത്തില് മാത്രം അല്ല, വേറെയും രണ്ടു സമാനതകള് ഉണ്ട്. ഒന്ന് കടലിന്റെ സാമീപ്യം. പിന്നെ സൈക്കിള് ന്റെ ഉപയോഗം. ജപ്പാനിലെ സാധാരണക്കാരന് മാത്രമല്ല ഒരു മാതിരിപ്പെട്ട എല്ലാവരും സൈക്കിള് ആണ് യാത്രകള്ക്ക് ഉപയോഗിക്കുന്നത്. കേരളത്തില് ഇപ്പോളും സൈക്കിള് കൂടുതല് ഉപയോഗിക്കുന്നത് ആലപ്പുഴക്കാര് തന്നെ ആണ്. അവിടെ ഒരു സിനിമ ഹിറ്റ് ആണോ എന്ന് അറിയാന് തിയേറ്ററിന്റെ വാതുക്കല് ഉള്ള സൈക്കിള് എണ്ണം എടുത്താല് മതിയെന്ന് ഞങ്ങള് തമാശക്ക് പറയാറുണ്ട്. ജപ്പാന് ജനതയുടെ ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗം ആണ് അവരുടെ വിനയം. വഴിയില് കാണുന്ന ഓരോ ആളും തല കുനിച്ചു വിഷ് ചെയ്താണ് പോകുന്നത്. ജാപ്പനീസ് ഉപചാര വാക്കുകളും പറയും. ഞാനും പഠിച്ച പോലെ "ഒഹായോ ഗോസായിമാസു" "കൊന്നിചിവാ" എന്നൊക്കെ സമയം പോലെ പറഞ്ഞു കുമ്പിടും. വീട്ടില് നിന്നും ഓഫീസിലേക്ക് എത്തുന്നതിനു ഇടയില് മൂന്നോ നാലോ ട്രാഫിക് സിഗ്നല്സ് ഉണ്ട്. സിഗ്നലില് കിടക്കുന്ന വണ്ടിയിലെ ഡ്രൈവ് ചെയ്യുന്നവരും നമ്മളെ വിഷ് ചെയ്യുന്നുട്. റോഡുകള് ഒക്കെ നല്ല വൃത്തിയായി സൂക്ഷിച്ചിട്ടുണ്ട്. ആകെ ഉള്ള കുഴപ്പം എന്ന് വെച്ചാല് ആര്ക്കും ഇംഗ്ലീഷ് ഒരു അക്ഷരം പോലും അറിയില്ലാ. നാട്ടിലെ ചെത്തല പട്ടികള് ഏറി കിട്ടുമ്പോള് കരയുന്ന പോലെ "ഹൈ " എന്ന് എപ്പോളും പറയുന്ന കേള്ക്കാം. യെസ് എന്നാണ് അതിന്റെ അര്ഥം.
ഓഫീസിലേക്ക് ഉള്ള ആ നടപ്പിനിടയില് ഒരു കാര്യം മനസിലായി. ജപ്പാനിലേക്ക് പോകുമ്പോള് അത് ഒരു ഇലക്ട്രോണിക് കണ്ട്രി, ടെക്നോളജി അതിന്റെ മാക്സിമം ഉപയോഗിക്കുന്ന രാജ്യം എന്നൊക്കെ ആയിരുന്നു മനസ്സില്. പക്ഷെ ജപ്പാന്കാര് ടെക്നോളജിയെക്കാള് കൃഷിക്ക് കൂടുതല് പ്രാധാന്യം നല്കുന്നവര് ആണെന്ന് ചെന്ന ഉടനെ മനസിലായി. വീടുകള്ക്ക് ഇടയില് ഉള്ള ചെറിയ സ്ഥലങ്ങളില് വരെ അവര് മനോഹരം ആയി കൃഷി ഇറക്കിയിരിക്കുന്നു. പയര് വര്ഗങ്ങളും, പച്ചക്കറികളും ഒക്കെ ധാരാളം. അത് പോലെ തന്നെ മാലിന്യ സംസ്കരണവും മാതൃക ആക്കാവുന്ന രീതിയില് തന്നെ. ആഴ്ചയില് രണ്ടു ദിവസം, ചൊവ്വയും വെള്ളിയും മാത്രമേ മാലിന്യങ്ങള് നിര്ധിഷ്ട്ട സ്ഥലങ്ങളില് നിക്ഷേപിക്കാവൂ. കത്തിക്കാവുന്ന മാലിന്യങ്ങളും പ്ലാസ്റ്റിക് പോലെ ഉള്ള മാലിന്യങ്ങളും വേറെ വേറെ കവറുകളില് വേണം വീടുകളില് നിന്നും നിക്ഷേപിക്കാന്. ആ കവരുകള്ക്ക് പോലും ഓരോ കളര് ഉണ്ടാകും. അത് ഓരോ കോര്പ്പരേഷന് അനുസരിച്ച് മാറി കൊണ്ടിരിക്കും. വെള്ളിയാഴ്ചകളില് ഓഫീസിലേക്ക് പോകുമ്പോള് മനസിനെ ആകര്ഷിക്കുന്ന ഒരു കാഴ്ച കാണാം. എഴുപതു വയസിനു മുകളില് ഉള്ള ഒരു പറ്റം വൃദ്ധര്, മിക്കതും നല്ല പ്രായം ഉള്ളവര് തന്നെ. കയ്യില് ഒരു പച്ച കവറും പിടിച്ചു നിരത്തുകളില് നിന്നും മാലിന്യങ്ങള് വാരി മാറ്റുന്നു. ബന്ധങ്ങള്ക്ക് പ്രാധാന്യം കൊടുക്കുന്ന ജപ്പാന്കാര് മിക്കവാറും ഭാര്യാ ഭര്ത്താക്കന്മാര് ഒരുമിച്ചാണ് നിരത്തില് ഇറങ്ങുന്നത്. മറ്റുള്ളവര്ക്ക് മാതൃക ആയി ഈ പ്രായമായ വൃദ്ധര് നടത്തുന്ന വൃത്തിയാക്കല് ശരിക്കും എന്റെ മനസിനെ ആകര്ഷിച്ചു. രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധ സമയത്ത് അവരുടെ രാജ്യം നേരിട്ട ദുരിതം ആ മനസുകളില് ഇപ്പോളും മാറാതെ കിടപ്പുണ്ടാകും അതാകും അവരെ ഈ പുണ്യ പ്രവൃത്തിക്ക് പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത്. പക്ഷെ ദുഖ കരമായ ഒരു കാര്യം കൂട്ടുകാരില് നിന്നും മനസിലായത് ജപ്പാനിലെ പുതു തലമുറ ഈ മാതൃകകള് ഒന്നും കാണുന്നില്ല എന്നുള്ളതാണ്. അവര് പൊതുവേ കിട്ടിയ സൌകര്യങ്ങള് വിനിയോഗിക്കുന്നതിലും, McDonald, KFC കഫെ കളില് സമയം കൊല്ലുനതിലും ആണത്രേ താല്പ്പര്യം. പിന്നെ കമ്പ്യൂട്ടര് ഗെയിംകളിക്കുന്നതിലും.
Wednesday, June 16, 2010
കന്യാകുമാരിയിലെ കവിത...


കേരം തിങ്ങുന്ന ഈ കൊട്ടാര വളപ്പ് ഇപ്പോളും കേരള സര്ക്കാരിന്റെ മേല് നോട്ടത്തില് ആണ്.
അസ്തമനം കാണാന് കൃത്യ സമയത്ത് തന്നെ കന്യാകുമാരിയില് ഹാജര്.
Tuesday, February 9, 2010
പ്രണയ സഹായം: ചാക്കോച്ചി വക.
നീ എന്നെ മറന്നു കാണില്ല എന്ന് അറിയാം എന്നാലും എന്റെ ഈ എഴുത്ത് കാണുമ്പോള് തീര്ച്ച ആയിട്ടും നീ അത്ഭുതപ്പെടും എന്ന് എനിക്ക് ഉറപ്പുണ്ട്. കാരണം നിനക്ക് അവിടെ ആദ്യമായി കിട്ടുന്ന ഒരു എഴുത്ത് ഇത് ആയിരിക്കുമല്ലോ. നിനക്ക് ആര് എഴുത്ത് എഴുതാന് അല്ലെ?. ഇത് തന്നെ എത്ര കഷ്ട്ടപ്പെട്ടിട്ടു ആണ് നിന്റെ അഡ്രസ്സ് കിട്ടിയത് എന്ന് അറിയാമോ? നിന്റെ വീട്ടില് ചോദിച്ചപ്പോള് നിന്റെ അമ്മ പറഞ്ഞത് നാട്ടുകാര് തല്ലി കൊന്നില്ലെങ്കില് ഇപ്പോള് വല്ല ജയിലിലും കാണും എന്ന് ആണ്. നിന്റെ അമ്മ എന്നെ തല്ലാതിരുന്നത് എന്നോടുള്ള സ്നേഹം കൊണ്ടാണെന്ന് തോന്നുന്നു. പിന്നെ നിന്നോടുള്ള ദേഷ്യം കുറെ എന്നോട് പറഞ്ഞു തീര്ത്തു. കൊള്ളാം എന്തായാലും!!. പിന്നെ നീ ആയ കൊണ്ട് എനിക്ക് വലിയ അത്ഭുതം ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല. ആവശ്യക്കാരന് ഞാന് ആയതു കൊണ്ട് ഒരു വിധത്തില് നിന്റെ അഡ്രസ്സ് ഒപ്പിച്ചു എന്ന് പറഞ്ഞാല് മതിയല്ലോ. കുറെ വര്ഷം ആയി ഞാന് ഓര്ക്കുട്ടിലും ട്വിട്ടരിലും ഒക്കെ നിന്നെ തപ്പുന്നു. എവിടെ കിട്ടാന്? ഞാന് ആദ്യം ഓര്ത്തത് നീ നിന്റെ പതിവ് ജാഡ ഇട്ടു മാറി നിക്കുവായിരിക്കും എന്നാണ്. പിന്നെയാണ് കമ്പ്യൂട്ടറില് ഉള്ള വിവരക്കുറവു കൊണ്ടാണ് നീ ഇന്റര്നെറ്റില് അടുക്കാത്തത് എന്ന് മനസിലായത്. എഴാം ക്ലാസ്സില് വെച്ച് യൂത്ത് ഫെസ്ടിവെലിനു നീ എന്തോ തോന്ന്യാസം കാണിച്ചു എന്ന് പറഞ്ഞു പഠിത്തം നിര്ത്തിപ്പോയ നമ്മുടെ പഴയ രീത്താമ്മ വരെ ഇപ്പോള് ഓര്ക്കുട്ടില് ഉണ്ട്. ങാ പറഞ്ഞിട്ടെന്താ അതിനൊക്കെ ഒരു യോഗം വേണം. അല്ലേല് നീ ഇപ്പോള് എവിടെ എത്തേണ്ടതാ. ആര്മിയില് കേണലോ, IPS ഒക്കെ കിട്ടേണ്ട നീ ആണ് ഇപ്പോള് ക്യാമ്പില് തോക്കും തുടച്ചു ഇരിക്കുന്നത്. ഓ നീ ഇപ്പോള് സസ് പെന്ഷനില് ആണെന്ന് ലീവിന് വന്ന ജോജി പറഞ്ഞു. പെണ്ണ് കേസ് തന്നെ അല്ലെ? ഇതിനാണ് നായ് നടുകടലില് പോയാലും നക്കിയേ കുടിക്കൂ എന്ന് പഴമക്കാര് പറയുന്നത്.
Thursday, January 21, 2010
മാറ്റത്തിന്റെ കാറ്റ് (Wind of Change)കൊണ്ട് തോറ്റു.
Tuesday, January 12, 2010
എന്റെ യാത്രകള് 2- തിണ്ണ മിടുക്ക്.
പൊള്ളേത്തൈയില് ഞാന് ആളൊരു സംഭവം ആയിരുന്നെങ്കിലും പൊള്ളേത്തൈ വിട്ടു ഞാന് നടത്തിയ ചില പര്യടനങ്ങള് അസറുദ്ദീന് ക്യാപ്ടന് ആയ പഴയ ഇന്ത്യന് ക്രിക്കറ്റ് ടീമിന്റെ വിദേശ പര്യടനങ്ങലെക്കാള് ദയനീയം ആയിരുന്നു. യൂറിക്ക പരീക്ഷയില് പങ്കെടുക്കാന് പുറക്കാട് സ്കൂളില് പോയതായിരുന്നു അതില് ആദ്യത്തേത് . രണ്ടു ദിവസം ആയിരുന്നു ക്യാമ്പ്. ഞങ്ങള് ഗുണ്ടകള് പരിചയം ഇല്ലാത്ത സ്ഥലങ്ങളില് പോകുമ്പോള് അത്ത്യാവശ്യം ടൂള്സും കൂടെ കൊണ്ടു പോകാറുണ്ട്. അങ്ങനെ ഞാനും എന്റെ പ്രധാന ആയുധം പോക്കറ്റില് കരുതി. നെയില് കട്ടരുടെ പുറകില് ഉള്ള കത്തി. നാട്ടില് വെച്ചു ഒരിക്കല് മാത്രമെ എനിക്ക് എന്റെ ആയുധം നിവര്ത്തെണ്ടി വന്നിട്ടുള്ളൂ. സ്കൂളില് യുവജനോത്സവം കാണാന് വന്ന കാട്ടൂര് സ്കൂളിലെ ഒരു റൌഡി എന്റെ സീറ്റ് കയ്യേറിയപ്പോള് ആയിരുന്നു അത്. ഭീമന് രഘു ചെയ്യുന്ന പോലെ കത്തി എടുത്തു ഒന്നു കവിളില് ചൊറിഞ്ഞു. റൌഡി ഫ്ലാറ്റ്. അതിന് ശേഷം ആണ് ആ നെയില് കട്ടര് എന്റെ പ്രധാന ആയുധം ആയി മാറിയത്. യൂറിക്ക ക്യാമ്പിന്റെ ആദ്യ ദിവസം രാത്രി വീഡിയോ പ്രദര്ശനം ഉണ്ട്. കൊള്ളാവുന്ന ഒരു കസേര ഞാന് കണ്ടു വെച്ചിരുന്നു. അത്താഴം മോന്തി ചെന്നപ്പോള് പ്രദര്ശനം തുടങ്ങിയിരുന്നു. കസേരയുടെ അടുത്ത് ചെന്നപ്പോള് അതാ ഒരു പയല് അതില് കാലിന്മേല് കാലും കയറ്റി സുഘിച്ചു ഇരിക്കുന്നു. ഇരുട്ടായ കൊണ്ടു മുഘത്ത് നിന്നും രണ്ടു കണ്ണുകള് മാത്രമെ കാണുന്നുള്ളൂ. എന്നാലും എനിക്ക് ആളെ പിടി കിട്ടി. കരുമാടി സ്കൂളില് നിന്നും വന്ന ഒരു കരുമാടി കുട്ടന്. രാവിലെ പ്രൊജക്റ്റ് അവതരിപ്പിക്കുന്ന നേരത്ത് ചില വരട്ടു ചോദ്യങ്ങള് ചോദിച്ചു എന്നെ വിരട്ടാന് നോക്കിയ അവനെ ഞാന് നോട്ടം ഇട്ടു വെച്ചതായിരുന്നു. ഇതു തന്നെ പറ്റിയ തക്കം . നമ്മുടെ റേഞ്ച് ഒന്നു മനസിലാക്കി കൊടുത്തേക്കാം എന്ന് കരുതി പതുക്കെ പോക്കറ്റില് നിന്നും കത്തി എടുത്തു കരുമാടിയുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു. ടിവി യില് മുഴുകി ഇരുന്ന അവന്റെ അടുത്തേക്ക് ഒന്നു കുനിഞ്ഞത് മാത്രം ഉണ്ട് ഒരു ഓര്മ. പിന്നെ ജഗതി മീശ മാധവനില് പറയുന്ന പോലെ ഒരു അജ്ഞാത ശക്തി വന്നു നിരങ്ങിയിട്ടു പോയ പോലെ. കരുമാടിക്കുട്ടന് കരോട്ടെ പഠിച്ചിരുന്നു എന്നും അവന് എന്റെ കാലേല് വാരി നിലത്തു അടിച്ചതായിരുന്നെന്നും മനസിലാക്കി വന്നപ്പോളേക്കും സിനിമാ കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അന്നത്തെ ഒരു വാശിക്ക് ആണ് നാട്ടില് വന്ന ഉടനെ ചന്തയിലെ കുട്ടി ആശാന്റെ അടുത്ത് കരോട്ടെ പഠിക്കാന് പോയത്. എന്നെ കണ്ടതും ആശാന്റെ മുഘത്ത് മൂന്നാറിലെ റിസോര്ട്ട് കണ്ട JCB ഡ്രൈവറുടെ പോലത്തെ ഒരു ചിരി മിന്നി മറഞ്ഞത് ഞാന് കണ്ടില്ലാ. എന്റെ കാല ദോഷം. പിന്നെ അവിടെ നടന്നത് ഒക്കെ പുറത്ത് പറഞ്ഞാല് പെറ്റ തള്ള സഹിക്കൂല്ലാ. അങ്ങേരു എന്റെ നാലു അടി എണ്പത് കിലോ ബോഡിയില് ഒരു താജ് മഹല് പണിയാന് തന്നെ തുടങ്ങി. അന്ന് വീട്ടില് എത്തിയതു ഇഴഞ്ഞണോ അതോ നടന്നാണോ എന്ന് തറപ്പിച്ചു പറയാന് പറ്റാത്ത ഒരു പരുവത്തില് ആയിരുന്നു. ഞാനും എന്റെ പത്ത് തലമുറയില് പെട്ട ആരും മേലാല് കരോട്ടെ പഠിക്കില്ല എന്ന ശപദവും അതിനിടയില് ഞാനെടുത്തിരുന്നു. ഇന്നും ടിവിയില് ബോയിംഗ് ബോയിംഗ് എന്ന ചിത്രത്തില് മോഹന് ലാല് ചിക്കന് മസാല ഉണ്ടാക്കുന്ന സീന് കാണുമ്പോള് ഞാന് അറിയാതെ കുട്ടി ആശാനെ ഓര്ത്തു പോകും. ആ മാതിരി ചെയ്തതല്ലേ പഹയന് എന്നെ ചെയ്തത്.